Parels

Parels

Geraakt ben ik, door de eindwerkstuk presentaties van de examenleerlingen van de Vrije School Zeist. Zo eigen, zo authentiek. Kwetsbaar en moedig. Totaal verschillend en zo passend bij iedere leerling. En wat een heldere, krachtige boodschappen heb ik gehoord. Een introverte leerling die met hart en ziel oproept tot meer begrip en ruimte voor de medemens die niet altijd ieder moment van de dag sociaal actief wil zijn en graag nu en dan rust wil; een prikkel-arme ruimte, en kan het alsjeblieft soms even stil zijn? De talentvolle sprookjesschrijfster, met haar verhaal waarin de grauwe, van magie, natuur en vreugde ontdane wereld met vioolmuziek, die met hart en ziel gespeeld wordt, weer tot leven gewekt wordt, waarin het water weer gaat stromen, de bloemen weer gaan bloeien en de mensen liefde en geluk terug vinden. En de leerlinge die haar indrukwekkende gedichten voordraagt, vol emotie, waarvan één, in prachtige woorden: kunnen we alsjeblieft stoppen met perfect moeten zijn? De boosheid eronder is voelbaar en raakt. Waarom moeten we perfect zijn, moeten we onszelf opzwepen tot meer, tot beter, tot nog beter? Mag niet-perfect genoeg zijn, alsjeblieft? Ja, graag, wat mij betreft. Juist in de imperfectie, zijn de parels zichtbaar. Juist daar waar we niet alles polijsten, glad schuren tot de oorsprong bijna niet meer zichtbaar is, vinden we authenticiteit. Schoonheid. Waarheid. Zoveel pijn zit er, zoveel verlamming, in de angst om niet perfect te zijn. Bij bijna iedere cliënt die bij mij komt, is de bottom line: de angst om niet goed genoeg te zijn. Om niet te voldoen. Het leidt tot depressies, angsten. Als langzaam het idee door begint te dringen: “zou het zo kunnen zijn dat ik wél voldoe?” is dat bijna niet te bevatten. Eenmaal geaccepteerd, geeft het zoveel opluchting, vrijheid en ruimte. Hoe zou het zijn, als we elkaar de ruimte geven om niet perfect te zijn. Dat we fouten mogen maken, ideeën uit mogen proberen, vallen en opstaan heel gewoon is, dat het niet erg is als we niet voldoen aan wat ‘de norm’ is. Hoe zou het zijn, als we van een allesbehalve perfecte dag, niet alles zien wat mis ging of anders liep dan we hadden gewild, maar dat ene moment onthouden, waar iets ons hart raakte, onze ziel raakte, dat ene moment dat iets in ons teweeg bracht en ons weer verbond met wat waardevol is in het leven? Hoe zou het zijn als we in onze medemens, om te beginnen bijvoorbeeld in onze partner, niet alles zien dat niet perfect is, maar juist ieder moment weer datgene zien, benadrukken, dat we mooi vinden, waar we van houden? Hoe zou het zijn als we ons niet alleen focussen op wat er allemaal mis is in de wereld, maar ook op wat er allemaal goed gaat? Hoe zou het zijn als we juist in alles dat niet perfect is, de parels zien?

Mon, 14 September