Zon schijnt naar zachtjes maar zeker naar binnen. Vogels laten zich langzaam luider horen. Het vroege voorjaar in opkomst. Ik ga zaadjes planten. Zaadjes voor mijn (moes)tuin en zaadjes voor mijn praktijk. Hoe gaat de tuin van mijn praktijk hier in Chaam eruit zien? Vol wuivende veldbloemen maar ook met een stevige boom. Ik ga zaadjes planten voor voedende meditaties en helende vrouwengroepen, maar ook een stevige boom neerzetten met diepe wortels en lange takken reikend naar het licht, voor mensen die psychisch wel wat steun kunnen gebruiken. Met een dikke stam om tegen aan te leunen en diep uit te rusten; zacht bemoste aarde eronder om alle overtollige spanning en tegengehouden emoties aan af te geven; wiegende takken vol ritselende blaadjes die beschermende schaduw bieden maar ook het licht door laten, zodat de verbinding met licht en levensenergie en vreugde weer gevoeld kan worden. Een tuin vol frisse lucht om het leven diep in te ademen, zuurstof te geven aan het zelf en aan verlangens en dromen, en om alles wat oud is en niet meer nodig weer uit te ademen en terug te geven aan het universum.

Het mooie houten hekje naar mijn praktijk-tuin staat alvast uitnodigend open. De thee staat klaar. Wegwijzers zijn geplaatst en cliënten en deelnemers vinden hun weg naar mijn tuin en laven zich eraan. Samen maken we de wereld mooier door ons beste en fijnste, liefste en wildste, krachtigste en kwetsbaarste, meest wijze en puurste, gekste en overvloedigste zelf te leven.

Welke zaadjes ga jij planten dit voorjaar?

De weg raast. Het leven raast. “Slow down please!” plak ik op mijn moodboard voor 2023. Samen met wandelschoenen. En veel natuur. Een typemachine. Boeken. Aan de ene kant lijkt het leven te vertragen hier in het zuiden, in dit dorp te midden van zoveel prachtige natuur. Aan de andere kant scheuren auto’s en vrachtwagens voor ons huis langs in een nooit ophoudende lawaaiige stroom.

Te midden van dit alles zoek ik mijn eigen stroom, net als de vele beekjes hier in de omgeving. Mijn eigen ritme. Afgestemd op mijn nieuwe leefomgeving. Daar waar ik probeer mijn oude ritme op te pakken, raak ik gefrustreerd. Steeds als ik alles wat was, los laat, en volg wat er is, nu, hier, vind ik vreugde en vertrouwen. Mijn voeten zoeken mijn nieuwe pad. Dat tegelijk als een oud pad voelt. Er liggen hier oude verhalen, oude wijsheden, oude kennis. Wat precies? Nog geen idee. Ik voel alleen dat ze er zijn. Op mij wachten. Zacht fluisteren in de wind. Een glimlach in mijn hart doen ontwaken.

Alles ontvouwt zich in een eigen tempo

Schoonheid of blubber?

Als een klein kind dat verrukt rond kijkt in een wonderbaarlijke wereld, loop ik door een wit besneeuwd bos. Ademloos tuur ik naar prachtig glinsterende takken, naar dennentakken die doorbuigen onder de dikke laag sneeuw, naar de net opgekomen zon die met haar nog wat waterige winterlicht toch op wonderbaarlijke wijze het eind van het pad in vuur en vlam weet te zetten.

De sneeuw onder mijn reeds half doorweekte wandelschoenen kraakt. Van dat kraken waar je op slag zielsgelukkig van wordt. Ik loop zachtjes naast mijn zoon, in een magische stilte waarin we diep verbonden zijn in onze liefde voor dit soort momenten. Niets in ons wil de schoonheid en rust in dit wondermooie landschap verstoren.

Onderweg komen we slechts één andere persoon tegen. “Mooi hè?”” merk ik op als de man, die zijn twee honden alsnog snel aanlijnt, langs loopt. “Erg veel blubber”, moppert hij. Daar kun je je focus natuurlijk ook op leggen, want ja, dat is er op sommige stukken ook. Het is een typisch ‘is het glas halfvol of half leeg’ geval. Zie je de schoonheid of de blubber? Of misschien zelfs de schoonheid in de blubber? Ik nodig je uit: zoek de schoonheid. Nu. Op dit moment. Waar je ook bent. Waar je ook in zit. Stop even met wat je doet, voelt, denkt. Kijk om je heen, haal diep adem en zoek schoonheid. Wat zie je?

Soms steek ik de sleutel in het slot van het leven en plots schittert alles en durf ik bijna niet uit elkaar te springen van puur geluk. Dan dans ik achter mijn voeten aan, zijn mijn haren wilder dan ikzelf en waar ergens nog diep van binnen een voorzichtig waarschuwend stemmetje zich roert (“Mir, rustig…”) is de rest van mijn heel mijn wezen al als een wervelende orkaan rond aan het springen tussen de sterren, rond aan het tollen op de aarde en diepzee aan het duiken met sprankelende dolfijnen.

Hoe dat nu zit met die sleutel? Ik geef één aanwijzing: het heeft te maken met je verlangen...

Ruw en dor was haar keel. Ze fluisterde haar woorden in de wind. Ze schreef stukjes waarheid her en der op verloren rakende papiertjes. Ze hield haar verlangens naar een magische en vrije wereld in toom met donkere chocola en brandende kaarsen en bosgroene thee, wonderlijke boeken en af en toe een wandeling onder de volle maan. Ze probeerde haar werk aan te passen op de ontzielde wereld die ze om zich heen zag. Ze gaf slechts een fractie van wie ze was en wat ze kon.

Wie was zij? Wie is zij? Was zij mij? Is zij jou? Is zij ons of zijn wij haar?

De aarde, de aarde, zij wacht. Zij wacht op haar, haar dochter. Ze laat het gras kriebelen onder haar blote voeten en roept haar. Ze laat plots de wind waaien en blaast haar haren wild om haar heen. “Ik kom, moeder, ik kom…”. Maar steeds weer, steeds weer, zakt het weten naar de achtergrond van haar dagelijks bizarre bestaan, rijgen de dagen zich aaneen met slechts vonkjes van vuur en verdwijnt haar energie. En de moeder roept, steeds harder… En haar ziel roept, steeds harder…

En dan opeens danst zij weer met trommelende voeten en losse heupen en zwierende armen, voelt zij de wind en de aarde en het water en het vuur en de sterren en de ziel van alles. Het is zo groot, het is zo diep en waar o waar zijn haar krachten gebleven? Waar ooit in verre verledens en andere tijden, liet zij haar krachten achter, haar heldere gaven en weten en haar alles?

Oh dochterlief, alles is er nog. Alles. Open en geef je over en twijfel nooit meer. Laat je zakken op de zwoele aarde en herinner je. Herinner je. Sta dan op en dans een nooit stoppende dans. Schrijf je woorden. Zing je lied. Deel je gaven.

Is zij mij? Ben jij haar? Waarin houden wij elkaar?

De tijden schudden en trillen en alles beweegt. En zij staat daar met haar perkamentrol en doopt haar pen in de inkt. De pen vliegt net als de tijd en alles cirkelt als de meeuw en de zee. Waar kunnen haar wetende woorden heen en met welk doel worden zij geschreven? Maar het doel is ondergeschikt aan het verlangen en het Eeuwige zal zorgen dat alles komt waar het zijn moet.

Ik probeer te leren surfen. Ja serieus. Er was een tijd dat ik vooral leerde om stevig te staan; mijn wortels diep in de grond verankerd, mijn takken in de lucht, verbonden met hemel en aarde. Check. Nu wordt het tijd om te surfen. Op de golfbewegingen van deze tijd. In de wereld, in mij. Dan weer ben ik geïnspireerd, in vertrouwen, licht, liefde en voel ik wat ik te doen heb. Dan weer ben ik deep down en weet ik het allemaal niet, vraag ik me af of het ooit goed komt met deze wereld en heb ik niet zo’n zin meer. In plaats van te oordelen over deze golfbeweging, in plaats van me eraan te ergeren, besloot ik vanochtend dat ik ga leren surfen. Meebewegen. Misschien krijg ik er nog wel plezier in. Ten slotte houd ik van water 😉. En dat het er uiteindelijk om gaat dat ik koers houd: richting een leven en wereld zoals ik graag voor me zie. En zoals ik die óók vaak al ervaar. Magisch, vreugdevol, in verbinding, vrij. Ik hoop dat jullie allemaal mee surfen. We komen er. We zijn er al.

Soms ben ik net een moeder. Dat wil zeggen, dat ben ik ook daadwerkelijk, voor mijn zoon en dochter, maar daarnaast ben ik nog een andere moeder. Moeder van vele ongeziene, niet gehoorde en eenzame kinderen. Van kinderen die te jong groot moesten zijn, die moesten zorgen voor anderen nog voor ze voor zichzelf konden zorgen, die soms zelfs geslagen werden, misbruikt werden, en/of altijd weer te horen kregen dat ze dom waren, of onhandig, of te druk, te wild, te …. Kinderen die alles aanvoelden wat verzwegen werd, maar daar niets mee mochten of konden. Kinderen die zo ontzettend hard probeerden te voldoen aan alle eisen dat ze uiteindelijk de verbinding met zichzelf verloren. Die opgroeiden en nu niet meer snappen waarom ze burn-out raken, ongelukkig zijn, depressief of wat dan ook. Mijn hart bloedt soms voor al deze kinderen. Ik ontmoet ze in mijn inmiddels volwassen cliënten. Samen met hen kom ik ze tegen en leer ik ze kennen. Zorg ik dat ze er alsnog mogen zijn, precies zoals ze zijn. Dat ze vastgehouden worden. Veilig zijn. Geliefd worden. Tranen stromen als ze eindelijk gezien en begrepen worden. Zoveel dat er dan alsnog geheeld kan worden. En wat een pareltjes zie ik dan tevoorschijn komen. Zulke sterke, prachtige, speelse, creatieve, wijze kinderen. Met zoveel liefde. Zoveel levensvreugde. Ik kan niet anders dan van ze houden. Van allemaal. En mijn cliënten kunnen, soms na even, ook niet anders dan hun eigen innerlijk kind weer omarmen. En gaan meer heel en met meer begrip en meer liefde voor zichzelf de deur weer uit.

Ik houd al die verloren kleine kinderen in ons, in jou, in mij, even vast. Ik geef ze een plekje in mijn hart, allemaal, en heb ze lief. Hulde aan je innerlijk kind. Het heeft zich dapper staande gehouden.

Wat een turbulente tijd is het. Het lijkt alsof iedereen zo voor zijn of haar eigen uitdagingen staat. Alles dat donker is wordt in het licht gezet en komt boven drijven. Zowel op collectief als op individueel niveau. Strubbelingen in relaties. Eigen innerlijke demonen die niet langer weggedrukt kunnen worden. We groeien en dat gaat niet altijd zonder slag of stoot. Kijk er met liefde naar. Met mildheid. Wat als je eens stil gaat zitten met die pijn, frustratie, boosheid, verwijten, of wat het ook is waar je tegen aan loopt. Stil gaat zitten en het welkom heet. Liefdevol omarmt. Er gewoon mee bent. Niet probeert er tegen te vechten of het weg te duwen of op te lossen. Niet er met je hoofd allerlei verhalen over te maken. Nee, ‘gewoon’ zitten en ermee zijn. Na een tijdje: voel wat eronder zit. Waarom raakt het je zo? En wat zou je willen? Volg dit verlangen. Dat is waardevoller, essentiëler, dan al het andere. Waardevoller dan al ons menselijk gedoe, dat we kunnen hebben. Kijk met een glimlach naar je gedoe. Naar je verwijten (naar jezelf of een ander), naar je irritaties, naar je pijn. Werkelijk, doe het. En, hoe moeilijk ook, volg dan je verlangen. Spreek het uit. Wees zacht naar pijn die er nog is, omhul jezelf in warmte, en focus op wat werkelijk belangrijk is. Waar het je om gaat. Laat dat leidend zijn in je leven. En kijk eens wat er dan gebeurt

PUT THE LIGHT ON 2: VERBINDING

Deze week gaat voor mij over verbinding. Verbinding blijven maken, en ontdekken dat ik daarmee zelf beter in mijn licht kan blijven en me minder mee laat slepen in verhalen over uitsluiting en gekwetstheid. Niet altijd een makkelijke in deze tijd. Ik ontrafel opnieuw mijn patroon om bij gekwetstheid te denken: “bekijk het maar. Ik heb je niet nodig. Ik kan wel zonder je. Heel goed zelfs”. Om ondertussen pijn in mijn hart te voelen en slapeloze nachten te hebben. Kortom: het raakt me wél en ik kan natuurlijk heus wel zonder de betreffende persoon, maar wíl ik dat ook?

Afgelopen week heb ik met twee mensen (yoga docent en vriendin) contact opgenomen, omdat ik iets lastigs met ze tegen kwam, beide rondom het thema vaccinatie/qr code. Het werden beide mooie, fijne gesprekken waarin we elkaar konden horen, waardering voor elkaar uitgesproken hebben, de band die er is erkend hebben en tot de slotsom kwamen dat die band belangrijker is dan het eens zijn. Ik merkte dat ik, uit angst voor een oordeel, zélf was gaan oordelen over de ander en dingen verkeerd op had gevat. Daarnaast bleek dat ik niet de enige was die ermee zat, maar de ander net zo goed. Het was voor beide partijen een opluchting dingen open uit te kunnen spreken.

Na deze gesprekken voel ik me weer stukken lichter, blijer, en kan mijn liefde & mijn licht weer meer stromen. Voor mij een les in verbinding blijven maken en de tweedeling die de overheid de maatschappij in probeert te krijgen niet toe te laten in mijn eigen leven en relaties. Dwars door alles heen: blijf in verbinding met hen die je lief zijn.

Keep the light on!!

PUT THE LIGHT ON

Wat te doen als het donker wordt? In jou, om je heen? In wezen is het heel simpel: doe het licht aan. Net zoals je meer licht aan doet nu de dagen donkerder worden. Eén kaars, één vlammetje verlicht een hele donkere ruimte. Ik begin hiermee, iedere ochtend als ik beneden kom en het nog donker is. Eén kaars. Ik weet dat het niet altijd makkelijk is in deze tijd. Angst en zorgen voor de toekomst, negatieve gedachten, verdeeldheid, machteloosheid, persoonlijk leed, oordelen; ze zijn makkelijk toe te laten. Toch zoek ik steeds weer naar het licht in mezelf. Omdat ik voel dat het belangrijk is. Niet alleen voor mezelf. Ook voor het collectief. Ieder extra licht dat schijnt is belangrijk in deze wereld; en dan heb ik het niet over een lamp of kaars, nee over het licht dat kan schijnen vanuit jouw ziel. Dus draag zorg voor dat licht…! Hoe? Ik ga komende tijd steeds iets delen over wat mij helpt. Voor vandaag:

In plaats van veel te veel info te absorberen over vaccinaties en qr codes etc en mij zorgen te maken, ben ik de dag begonnen met meditatie en richt ik mij op wat ik wil geven, op wat ik bij wil dragen . Wat kwam ik hier ook weer doen? Wat kan ik vanuit mij, vanuit mijn hart, nu geven?

Voor mij is dat bottom line: andere mensen supporten die het, om wat voor reden dan ook, moeilijk hebben. Psychische healing en support geven, niet alleen in mijn praktijk maar ook zo. Bedding geven en ‘space holden’. Dat is wat ik hier kom doen. Opdat iedereen stralend zichzelf mag zijn, met welke visie ook, en zijn/haar licht kan laten schijnen in de wereld. Het helpt mij om hier weer contact mee te maken. Alsof direct het licht in mij weer aan gaat. Dus voor vandaag: wat is het dat jij wil geven in deze tijd? Wat is het dat jij komt doen? Doe het, wat het ook is. Als het (nog) niet je werk is, dan daarbuiten. Begin nu. Kijk om je heen en zie waar je wilt beginnen. Leg je focus en je liefde daar, geef daar je energie aan. Wedden dat je licht daar meer van 'aan' gaat?

Wordt vervolgd. Love you all ❤

An app(le) a day keeps the doctor away…

Dit oude Engelse gezegde geeft aan dat gezonde voeding voorkomt dat je ziek wordt. Ik zou het nog verder willen trekken. Niet alleen wat je letterlijk tot je neemt, maar alles waarmee je jezelf voedt heeft invloed op je gezondheid en welbevinden. Dus ook: met welke gedachten voed je je? Positieve of negatieve? Met welke mensen omring je je? Door welke boeken, films, social media laat je je inspireren (of leeg zuigen)? Heeft het heden, het verleden of de toekomst je het meest in de greep? Waar kies je voor?

In het begin van de eerste lockdown ontwikkelde ik ‘an app a day’ – vier weken lang iedere ochtend een goeiemorgen appje en opdracht van de dag, voor iedereen die graag wat positiever, liefdevoller en lichter door het leven wil gaan (en gezonder). Met een heel gevarieerde mix aan kleine opdrachten, gebaseerd op mijn jarenlange ervaring met lichaamswerk en coaching.

Ik heb inmiddels zoveel mooie reviews gekregen van mensen die mee gedaan hebben, dat ik het hier nog eens onder de aandacht wil brengen. Kun je wel wat gezonde ‘voeding’ gebruiken deze dagen? Doe mee en laat je verrassen.

Wakker in een vreemde wereld… wat gebeurt hier allemaal? Dit zinnetje uit een lied van De Dijk zingt vaak door mijn hoofd de laatste tijd. Wakker in een vreemde wereld... dat kun je wel zeggen (als puber vond ik dit nummer overigens al geweldig – ik begreep toen al niet waar ik in terecht was gekomen - en zie hoeveel ‘vreemder’ de wereld inmiddels nog is geworden). Wat te doen als de wereld er volstrekt niet uit ziet zoals jij dat zou willen. In jouw ogen totaal de verkeerde kant op gaat. Je geen idee hebt wat eraan te doen. Dan kun je depressief worden. Of in je angsten schieten over hoe het ooit verder moet. Piekeren en je zorgen maken.

Óf je houdt voor ogen hoe jíj het zou willen. Wat jóuw verlangen is. En je kijkt hoe je kunt beginnen iets van dat verlangen in de wereld te zetten. Wil je meer schoonheid in de wereld? Zet bloemen voor je deur. Meer liefde? Stuur iemand een lief kaartje. Meer vrijheid? Gun jezelf een uurtje vrijaf en doe wat je liefst zou willen. Meer magie? Werk eens met je creatiekracht. Zet een extra tandje bij om iets van je verlangen te realiseren. Juist nu. Meer dan ooit. En dat begint gewoon hier en nu, met een eerste stap. Wat zou jij de wereld willen geven vandaag? Wat zou jij jezelf willen geven vandaag? Ik wil de wereld vandaag mijn liefde geven, in plaats van mijn angst. Mijn lach, in plaats van mijn verdriet. Mijn energie, in plaats van mijn vermoeidheid. Mijn humor, in plaats van mijn boosheid. En begin met iets liefs te sturen naar hen die me het meest na aan het hart liggen .

Regen. Water. Druppels. Stromen. Zachte beekjes. Omhullende oceanen. Wilde rivieren. Zoute tranen. Water in aarde. Water in hemel. Water in mij. Water in al.

In gedachten giet ik liefde. In iedere drup.

Het lichaam is niets minder dan een fantastische bron van informatie, die je op een prachtige manier de weg wijst naar welbevinden!

Meer liefde in je leven.. iedere dag een beetje meer

Mag niet perfect genoeg zijn, alsjeblieft?

De wereld achter een zakmes

Het pad naar de Bron

Gedicht voor jou, als je het moeilijk hebt

Moed