Ik probeer te leren surfen. Ja serieus. Er was een tijd dat ik vooral leerde om stevig te staan; mijn wortels diep in de grond verankerd, mijn takken in de lucht, verbonden met hemel en aarde. Check. Nu wordt het tijd om te surfen. Op de golfbewegingen van deze tijd. In de wereld, in mij. Dan weer ben ik geïnspireerd, in vertrouwen, licht, liefde en voel ik wat ik te doen heb. Dan weer ben ik deep down en weet ik het allemaal niet, vraag ik me af of het ooit goed komt met deze wereld en heb ik niet zo’n zin meer. In plaats van te oordelen over deze golfbeweging, in plaats van me eraan te ergeren, besloot ik vanochtend dat ik ga leren surfen. Meebewegen. Misschien krijg ik er nog wel plezier in. Ten slotte houd ik van water 😉. En uiteindelijk gaat het er om dat ik koers houd: richting een leven en wereld zoals ik graag voor me zie. En zoals ik die óók vaak al ervaar. Magisch, vreugdevol, in verbinding, vrij. Ik hoop dat jullie allemaal mee surfen. We komen er. We zijn er al.