De weg raast. Het leven raast. “Slow down please!” plak ik op mijn moodboard voor 2023. Samen met wandelschoenen. En veel natuur. Een typemachine. Boeken. Aan de ene kant lijkt het leven te vertragen hier in het zuiden, in dit dorp te midden van zoveel prachtige natuur. Aan de andere kant scheuren auto’s en vrachtwagens voor ons huis langs in een nooit ophoudende lawaaiige stroom.

Te midden van dit alles zoek ik mijn eigen stroom, net als de vele beekjes hier in de omgeving. Mijn eigen ritme. Afgestemd op mijn nieuwe leefomgeving. Daar waar ik probeer mijn oude ritme op te pakken, raak ik gefrustreerd. Steeds als ik alles wat was, los laat, en volg wat er is, nu, hier, vind ik vreugde en vertrouwen. Mijn voeten zoeken mijn nieuwe pad. Dat tegelijk als een oud pad voelt. Er liggen hier oude verhalen, oude wijsheden, oude kennis. Wat precies? Nog geen idee. Ik voel alleen dat ze er zijn. Op mij wachten. Zacht fluisteren in de wind. Een glimlach in mijn hart doen ontwaken.

Alles ontvouwt zich in een eigen tempo.