“Mir, het ligt onder je neus”

Ik heb het al vaker gehoord in mijn leven. Soms ben ik nogal bijziend, lijkt het. Wat dan?? Hoe dan??
Wat zie ik niet? Menig vriendin giert het uit. “Stop met zoeken”, kreeg ik ook een paar weken geleden terug van een vriend. Ik kon voelen hoe wáár dat was. Stop met zoeken wat het nu precies is wat je te doen hebt; je weet het al, ga het doen.

En natuurlijk is het al lang duidelijk: het liefst begeleid ik vrouwen die wat ‘lost’ zijn in deze wereld; het gevoel hebben hier niet thuis te zijn, er niet in te passen, eigenlijk iets anders willen, depressief zijn geraakt of op een andere manier niet lekker in hun vel zitten. Precies wat ik eigenlijk al doe, met lichaamsgerichte therapie en coaching.

Maar een paar dagen terug (misschien juist omdat ik stopte met zoeken??) viel het kwartje helemaal. Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik graag wandel. Het liefst zou ik de hele wereld rond wandelen. Als ik wandel, voel ik me vrij. Ben ik één met de natuur, met alles om me heen. Voeten op de aarde, wind in m’n haar, frisse lucht in m’n longen. Een paar jaar terug schreef ik niet voor niets het boekje ‘ik loop, ik ben’. Veel van mijn privé afspraken zijn al wandelend. Dus goh, wat is het nu toch dat ik het liefst doe???

Plotseling is de match daar. Wat is er nu mooier dan mensen mee te nemen op mijn wandeltochten? En daarin de begeleiding plaats te laten vinden? Samen de verbinding terug te vinden?

Wordt zeker vervolgd!