‘Het is een roman’, antwoordde Sara. ‘Jij bent een roman. Ik ben een roman, uit iedereen valt een roman te halen!’ (uit: de kleine prinses)
 

Prachtig. Ik deel het citaat met mijn dochter aan de ontbijttafel. Het is me op het lijf geschreven. Ik zie bij tijd en wijle graag mijn leven, ieder leven, als een roman. Ieder als held of heldin van zijn/haar eigen verhaal, met eigen uitdagingen, dromen, verrassende wendingen, hoogte- en dieptepunten. Kruispunten waarop verschillende keuzes mogelijk zijn. Ieder leeft zijn/haar eigen verhaal. Hoe gaat het verder? Ik ben ook benieuwd hoe mijn verhaal zich verder ontvouwt. Aan de ene kant lijk ik alleen te hoeven volgen en ligt het pad al voor me klaar, aan de andere kant ‘schrijf’ ik het zelf. Ik hou van de magie ervan.

“Maar,” zo mijmert mijn dochter, “wij houden allebei erg van woorden, zinnen, verhalen. We zijn er dol op. Dus wij vinden het geweldig het leven zo te zien. Maar voor anderen is het leven misschien meer als een muziekstuk. Of een ketting met kralen. Of als een schilderij of ander kunstwerk.” Ze weet me weer te verbazen, met haar 16 jaar en slaperige hoofd, net uit bed. Wat een helderheid. Ik ben het helemaal met haar eens.

En dus ben ik nu benieuwd hoe jij je leven ziet. Is jouw leven een kunstwerk, een verhaal? Een bloementuin, avonturenfilm, muziekstuk of nog anders? Of misschien wel dat allemaal tegelijk?