Ik deed het weer... ook al weet ik zo goed dat het niet werkt. 

Ik had zin om naar mijn oude buurt te gaan (ik ben in december '22 verhuisd van Amersfoort naar Chaam) en weer wat vriendinnen en kennissen daar op te zoeken, weer even daar in mijn geliefde park te wandelen waar ik jaren en jaren dagelijks kwam en iedere boom, struik en plant ken, en gewoon weer even in de mij zo vertrouwde omgeving te zijn. Maar ik vond dat ik nog niet hard genoeg gewerkt had om mijn praktijk in Chaam weer op te zetten; vond dat ik eerst nog meer moest doen vóór ik leuke tripjes ging doen. Eerst moest alles 'op orde' zijn. Een oude valkuil en ik trapte er weer eens volledig in.

Totdat mijn verlangen te groot werd. Heimwee langzaam mijn cellen binnen drong. En ik toch ging. En ik genoot de hele dag met volle teugen; had inspirerende gesprekken, wentelde me vol genot in de fijne, vertrouwde omgeving, begroette met jubelend hart mij zo dierbare bomen, dwaalde even verheugd door mijn oude huis en zag hoe liefdevol het nu bewoond wordt en opgeknapt wordt, zwaaide naar vrolijk toeterende en zwaaiende oude buren en ontving dankbaar onverwachte boodschappen, open harten en onzichtbare knuffels. Ook zelf liet ik mijn liefde stromen naar alles en iedereen en voldaan keerde ik ten slotte terug naar de plek die nu mijn thuis is. Waar ik nu hoor.  Waar ik nu mag werken, zonder dat ik de banden daar door hoef te snijden. Ik ontdekte dat er nu juist waardevolle uitwisseling plaats kan vinden, een over een weer gaande stroom van voeding en inspiratie.

Een dag later zit ik geïnspireerd te werken, gaat alles  moeiteloos en glimlacht mijn hart weer vol vertrouwen. Eerst werken, dan genieten? Voor mij werkt andersom beter: eerst genieten, dan werken. Dan is zelfs werken eigenlijk geen werken meer, maar simpelweg mijn energie laten stromen en volgen wat er door mij heen komt.